Şöyle aklımın başında olduğu nadir anlardan birinde, aynada kendime baktım ve farkına vardım: Düşücemin bir liftinge ihtiyacı var.
O an, bu çaptan düşmüşlüğümü, erken bir yaşlılık bunamasına bağladım. Sonra çevreme şöyle bir baktım ve… yo, kendimi zeki hissetmedim, ama rahatladım.
Anladım ki, bugün bir insan düşüncesini ne kadar az dile getirirse, o kadar iyi. Olsa olsa bir görüş dile getirebilirsin. Ama görüşler, bildiğiniz üzere, erbezleri gibidir. Herkesin kendi erbezleri var.
Böylece, yavaş yavaş, içimde şöyle bir fikir gelişti: Medeniyetin kadim beşiği olan Batı-Avrupa dünyasının yeni bir düşünüre ihtiyacı olsa gerek, dinç ve enerjik bir düşünüre. Yo, yo, Tanrı aşkına, kendimi aday göstermek gibi bir niyetim yok. Ne dincim ben ne de enerjik. Hepsinden önemlisi, düşünür değilim. Sadece hissim odur ki, yaşadığımız şu çağda, düşünmek, bir mezarda yaşamak anlamına geliyor.
Evet, felsefeyi canlandırmak gerek, ölmüş gitmiş zavallıcık. Tabii, iki binli yıllarda yaşayan insanın zihnini aydınlatabilecek, yüreğini ısıtabilecek yeni bir felsefeyi kastediyorum.
Gelgelelim, öyle zavallı haldeyiz ki, ha günümüzde felsefe yapmışsın, ha buz gibi bir kış günü, tatlı bir ılıklık hissetmek için kendi üzerine işemişsin, aynı şey.