Τι και να 'μουν άγγελος
τι και να 'μουν διάβολος
είναι το ιδιο αβάσταχτο
η καρδιά μου είν' απόξενη,
η μουσική όλο την αλλάζει
με άσπρες και μαύρες νότες
Αυτό δεν είναι πράγματι ο μπελάς,
είν' ένα όνειρο που πετά
στις ολοκαίνουργιες πόλεις
που βασιλεύουν οι ζητιάνοι,
η πίκρα μου είναι ένα ποτάμι
απ' όπου πηγάζουν τα παιδικά δάκρια
Τούτα τα τραγούδια που κλαίνε στη φωνή μου
δεν είναι για μένα,
περιστρέφονται γύρω
από μια παμπάλαια ξεχασμένη αγάπη
κι όλες οι λέξεις χάνονται
αφου θέλω να σου πω
πως μένω άφωνη,
τα μάτια σου με ξεσκίζουν
το βλέμμα σου μ' αιχμαλωτίζει,
λυπημένο και μουντό
Κι εγώ έχω 'σένα, το θαμπό μου όνειρο
όπως μέσα στους τοίχους τους
αποσύρονται οι φυλακισμένοι
που θα εκτελεστούν την επομένη
Τι και να 'μουν άγγελος
τι και να 'μουν διάβολος
είναι το ιδιο αβάσταχτο
Δεν μπορώ πια ν' αλλάξω,
μέσα στην καρδιά μου
αναμιγνύονται πάντα
τα μαύρα κι άσπρα δάκρια