اگر روح اسیر من
می‌توانست نشان دهد
که چه می‌کشم از این درد
اگر می‌توانستم بگویم
به همگان که چه می‌بینم
آن‌گاه درمی‌یافتید که چقدر غمگین‌ام
و چگونه تظاهر به شاد بودن می‌کنم
و چگونه به وقت آواز خواندن می‌گریم
امید که خدا مرا ببخشد
اگر این یک گناه است
اما این حقیقت من است
و با فرار از تقدیرم
از خود می‌گریزم.
بانگ و خروش مرا به وقت آواز بشنو
که هیچ چیزی جلودارم نیست
اگر گناهم این است
که تقدیرم را دوست داشته باشم
پس امید به اینکه خدا مرا ببخشد
وقتی می‌خوانم به این نمی‌اندیشم که
زندگی چقدر مشکل است
من حتی خودم هم نیستم
و هیچ دردی دیگر مرا تکان نمی‌دهد
من جویای حقیقت‌ام
حقیقتی بزرگ در رویاهایم
که همه‌یِ آن خوشبختی است
و غم هیچ جایی در آن ندارد