Chciałbym cofnąć się w czasie, ale ile błędów zrobiłem, bracie...!
Dotarło do mnie, że już ich nie powtarzam.
Serce w mojej piersi zamieniło się w kamień.
Gdy miałem 15 lat, obiecałem sobie, że tego chciałem; i że zdejmę gwiazdę z nieba1.
Ile było ponurych nocy, poobijanych dłoni,
fałszywych nut; ilu z nas robiło złe rzeczy.
Niektórzy zderzyli się z murem, inni poszli naprzód;
niektórzy cały dzień są silni, a potem walczą z ciemnością.
Jestem tu i oglądam świat we wszystkich jego odcieniach,
daleko od mamy i taty; gdzie ich opieka?
Otoczony chaosem, płochliwy jak jaskółka;
gdy patrzę na morze, bracie, czuję, jakby wciągał mnie wir.
I gdy jestem daleko, wspominam, jak było kilka lat temu:
jakiś chłopak na ulicy, światła tego miasta.
A teraz, gdy jestem emigrantem i chcę popatrzeć na niebo,
myślę, że byłaś dla mnie pierwsza, jesteś całym moim życiem.
Ile się zmieniło przez te wszystkie lata...
Przyjaciel dzwonił do mnie i mówił: „Bracie,
jeśli upadniesz, ja cię podniosę,
albo będę leżał obok ciebie”.
Historia wędrownego muzyka emigranta...
I patrz, jak wszystko się zmienia, gdy jesteś daleko.
Chcieliśmy poczuć się dorośli, 5 chłopaków przy kierownicy;
dusza niewinna, ale głowa pusta.
Więc chowam w sobie wszystko, co mam,
modląc się, żeby ktoś tam w górze nas zbawił; dlatego
ci, którzy codziennie prowadzą dzieci do szkoły, wierzą w lepszą przyszłość
i są tacy, którzy tylko rozglądają się wokół i modlą do Pana.
Wypisuję sobie teraz tuszem na skórze
te wszystkie wspomnienia, jak niewolnicy w celach.
Światło księżyca2, najbardziej niechlubną, buntowniczą noc...
Gdy byliśmy dziećmi, chcieliśmy sięgnąć gwiazd.
I gdy jestem daleko, wspominam, jak było kilka lat temu:
jakiś chłopak na ulicy, światła tego miasta.
A teraz, gdy jestem emigrantem i chcę popatrzeć na niebo,
myślę, że byłaś dla mnie pierwsza, jesteś całym moim życiem.
I lubiłem patrzeć na niebo, odkąd byłem w pieluchach,
jak feniks w nadziei na pełne odrodzenie.
Chmury wiszą nisko, wyglądam na zewnątrz i widzę szalejącą burzę.
Niektórzy umierają wcześnie, a w dłoniach pozostaje popiół.
Ci wszyscy, którzy uciekli gdzie indziej...
Chciałbym zobaczyć kolory tam, gdzie nie świeci słońce,
czas, który tu upłynął, bracie.
Ale wciąż można nas spotkać na ulicach.
I gdy jestem daleko, wspominam, jak było kilka lat temu:
jakiś chłopak na ulicy, światła tego miasta.
A teraz, gdy jestem emigrantem i chcę popatrzeć na niebo,
myślę, że byłaś dla mnie pierwsza, jesteś całym moim życiem.
Ale wciąż można nas spotkać na ulicach.
Ale wciąż można nas spotkać na ulicach.
Ale wciąż można nas spotkać na ulicach.
Ale wciąż można nas spotkać na ulicach.
1. dosł. "...kometę"2. niejednoznaczność: może też oznaczać trudne chwile, moment krytyczny