Pure tu, cómm' a mme, si’ gelósa
e annascunne ‘int’o còre sti ppéne,
e t’ abbasta na spina ’e na ròsa
p’ allummà tutt’o sanghe int’e vvéne!
Dint’ all’ uócchie te passa ’o suspètto,
nun me cride, nun vuò cumpatì...
Cómme a mme, cu sta sèrpa ‘int’ô piétto,
pure tu si’ nu pòco accussì!
Si pe caso me vide scuntènto
o me liégge ‘int'a ll’uócchie appannate
ca sto’ scuro, ca smanio, ca sènto
ciénto lame a stu còre appezzate;
si t’adduóne ca 'e llàcreme fanno
na fatica pe nun cumparì,
cómm’ a me, c’assaporo l'affanno,
pure tu si’ nu pòco accussì!
Pure tu, pure tu ! Simmo fatte
cu nu còre e cu n’ànema sóla!
E stu còre ‘int’ô piétto nce sbatte
pe parlarce na stéssa paròla!
Sóle e neve, surriso e suspètto;
primma ’e te, dòppo ’e te, niente cchiù...
Damme ’a vócca ! E cantammo a duètto :
« Si’ nu póco accussì pure tu ! »