Pulenta e galena frègia,
e un fantasma in sö la veranda.
Barbera cumé petròli,
e anca la löna me pâr che sbanda.
Cadrega che fa frecàss,
e buca vèrta che dîs nagót;
dumà la radio sgrafigna l’aria,
e i pensée fan un gran casòt.
L’è menga vèra che nel silenzio
dòrma dumà la malincunìa;
l’è menga vèra che ’n tuscanèl
l’è menga bòn de fa una puesìa.
In questa stanza senza urelògg,
bala la fata, bala la stria;
in questu sît senza la lüüs,
che dîs tücòos l’è dumà l’umbrìa.
Sculta ’l véent che ’l pica a la pòrta,
in crapa una nìgula e in brasc una spórta,
el dîs che ’l g’ha déent un bèl regâl,
me sa che l’è ’l sòlito tempurâl.
Sculta i spiriti, sculta i fulèt,
rampéghen in söl müür e i sólten fö del cassèt,
g’han sö i vestî de quand seri penén,
i ne van, i ne vègnen cunt el büceer del ven.
E la candela la sta mai fèrma,
la se möv cume la memòria.
E anca el ragn sö la balaüstra
ricama ’l quadru de la sua stòria;
la ragnatela di mè pensée
la ciàpa tüt quèl che rüva scià,
ma tanti vóolt la g’ha tròpi böcc
e l’è tüta de rammendà.
La finestra la sbat i al,
ma la sà che pò méa ’nà via.
E i stèl g’han la facia lüstra
cume i öcc de la nustalgìa.
In quèsta stanza sènza nissön,
vardi luntàn e se vedi in facia;
in quèsta stanza de ’n òltro tèmpu,
i mè fantasmi i làssen la traccia.
Sculta ’l véent che ’l pica a la pòrta,
in crapa una nìgula e in brasc una spórta,
el dîs che ’l g’ha déent un bèl regâl,
me sa che l’è ’l sòlito tempurâl.
Sculta i spiriti, sculta i fulèt,
rampéghen in söl müür e i sólten fö del cassèt,
g’han sö i vestî de quand seri penén,
i ne van, i ne vègnen cunt el büceer del ven.