Ένας καφές με αλάτι.Επιθυμία για να κλάψω.
Ο κόσμος που ξεκινώντας να ταρακουνιέται,
Αισθάνομαι ότι πλησιάζει το τέλος.
Δεν θέλω να κερδίσω.Τώρα αυτό τι παραπάνω να δώσει.
Είμαι κουρασμένη τώρα να εφευρίσκω δικαιολογίες που δεν ξέρουν να περπατούν.
Και θα μείνουν μόνο οι καλές στιγμές της αρχής που ήταν των δυο (μας).
Και σήμερα θέλω μόνο να πιστέψω...
Ότι θα θυμάσαι τα απογεύματα του χειμώνα στη Μαδρίτη,
τις ολόκληρες νύχτες χωρίς να κοιμηθούμε.
Η ζωή περνούσε και εγώ ένιωθα ότι θα πέθαινα από αγάπη
με το που σε έβλεπα να περιμένεις στην πόρτα μου καθισμένος στο πάτωμα χωρίς να σκέφτεσαι
ότι μπορείς να με υπολογίζεις.
Ποτέ δεν υπήρχε κακία.Μονάχα εφευρετικότητα.
Που υποκρινόταν για να μας κάνει να πιστεύουμε ότι ο κόσμος ήταν στα πόδια μας.
Όταν το όνειρο θα έρθει για μένα στην ησυχία θα χτίσω
μια ζωή όλο χρώμα όπου θα ζούμε μαζί οι δυο (μας).
Και θα μείνουν μόνο οι καλές στιγμές της αρχής που ήταν των δυο (μας).
Και σήμερα θέλω μόνο να πιστέψω...
Ότι θα θυμάσαι τα απογεύματα του χειμώνα στη Μαδρίτη,
τις ολόκληρες νύχτες χωρίς να κοιμηθούμε.
Η ζωή περνούσε και εγώ ένιωθα ότι θα πέθαινα από αγάπη
με το που σε έβλεπα να περιμένεις στην πόρτα μου καθισμένος στο πάτωμα χωρίς να σκέφτεσαι
ότι μπορείς να με υπολογίζεις.
Και δεν μπορώ να αρνηθώ ότι μου έλειψες
ενώ δίνεις το χέρι στον χρόνο μου και φεύγεις.
Νιώθω ότι θέλω να σε βλέπω και να σε βλέπω και σκέφτομαι
ότι θα θυμάσαι τα απογεύματα του χειμώνα στη Μαδρίτη,
τις ολόκληρες νύχτες χωρίς να κοιμηθούμε.
Η ζωή περνούσε και εγώ ένιωθα ότι θα πέθαινα από αγάπη
με το που σε έβλεπα να περιμένεις στην πόρτα μου καθισμένος στο πάτωμα χωρίς να σκέφτεσαι
ότι μπορείς να με υπολογίζεις.
Ότι θα θυμάσαι τα απογεύματα του χειμώνα στη Μαδρίτη,
τις ολόκληρες νύχτες χωρίς να κοιμηθούμε.
Η ζωή περνά και εγώ πεθαίνω,πεθαίνω για σένα