Ίχνη, φωνές, ανάσες, στιγμές
το βράδυ αυτό, κεφάλι σκυφτό.
Αέρας φυσά, ξεφεύγει και πάει
μόνο εγώ θα μείνω…
Εδώ σαν το δέντρο που έχει ριζώσει
και δίπλα του άλλο δε λέει να φυτρώσει.
Ψηλά, το κεφάλι ψηλά
θα βγουν πάλι φτερά
και ψηλά θα πετάξω, θα φύγω να ψάξω
αυτούς που δε ζουν χαμηλά.
Και χτίσαν σπίτι ψηλά
να βλέπουν τον κόσμο
δειλά να αγαπάει, δειλά να πονάει
δειλά να ανασαίνει, δειλά.
Λόγια βαριά, χάδια θεριά
και μια φωνή θλιμμένη, χλωμή.
Κομμάτια γυαλί, νερό χρυσαφί
και μια ψυχή λιωμένο κερί…
Κερί που μερόνυχτα μένει αναμμένο
δεν ξέρω τι ψάχνω και τι περιμένω.
Ψηλά, το κεφάλι ψηλά
θα βγουν πάλι φτερά
και ψηλά θα πετάξω, θα φύγω να ψάξω
αυτούς που δε ζουν χαμηλά.
Και χτίσαν σπίτι ψηλά
να βλέπουν τον κόσμο
δειλά να αγαπάει, δειλά να πονάει
δειλά να ανασαίνει, δειλά.