Крок за крокам у цішыні,
І ўслед за цішынёй.
Усё прайшло і на душы --
І стома, і спакой...
Сны разбіты(-я), попел на поле бітвы,
І дым -- скрозь стомленыя словы – як струме́нь,
Ледзьве чутна шэпча свае малітвы,
Пераплятаючы карункі -- чорны цень.
І ўсе масты гараць агнём,
Няма жывых у вайне маёй.
Дару́й ты мне за кожны міг
Без сэнсу перамог...
Прабач, што я -- жывая шчэ..,
За то, што помню пра цябе...
Даруй за той нядоўгі шлях,
Будзь ла́скавы, пастой...
Прашу – не пакідай, пабудзь
Яшчэ чуць-трошачкі са мной.
...
Побач ціха гасне ноч
Бязпомачных агнёў…
Да мяне прыходзіць пустата,
І я іду за ёй...
Бліжэй да краю, ў памяці боль сціраючы,
Слухмяным полымем -- бо, што такое смерць?
Я не знаю, не знаю я нічо́га, --
Святло тут бачу я, і ў ім хачу згарэць...
Хай ўсе масты згараць агнём,
Няма жывых -- у вайне маёй.
Даруй ты мне за кожны міг
Бяссэнсных перамог.
Прабач, што я жывая шчэ..,
За тое, -- помню -- ты са мной...
Даруй за той нядоўгі шлях,
Будзь ласкавы, пастой...
Прашу – не пакідай, пабудзь
Усяго хвіліначку са мной.
(х2)