Проповедники [Propovedniki] [Polish translation]

Kto to - kim są cienie za rogiem

To my - my w tym nocnym mieście

Już nie naczelne, jeszcze nie bogowie

Skrzepy molekuł, jedni z wielu

Do diabła z tym, co umarło już skończone

Chodźmy, odrzuć wszystko, co niepotrzebne

Niedosiężni, lekko idziemy, słuchamy, nic nie mówimy

Podnoszą się, gładko szybując w dół

Rozpadając się na wiele drobnych iskier

Sylwetki głosicieli szczęść prostych

Poprzez zakazy, domy, mosty i przewody

To miasto płonęło wiele razy ogniem,

Przepływało obok nas, drażniło ciemnością

Chaosem linii, ogni nad wodą, czy jest coś piękniejszego?

To nie czas, by nudząc się wegetować, teraz nasza kolej by płonąć

Lekkie chmury, lecz my, lżejsi od nich,

Wdzięcznie odchodzimy w lewo i do góry ...

Dryfujemy, rozkoszując się każdą chwilą

Z prądem, bez celu i kierunku

Wszystko miesza się w nieczytelne jasne plamy

Piękno nie zawsze jest jasne, zrozumiałe ...

Ktoś zwraca się do nas, bez powodu niegrzeczny

Na nas ostrzy jadowite kły

Ukrywa głęboki żal już od dawna

Ale od nas jest to tak odległe

Wszystko to bzdura, nie złość się na miraże:

"Na razie" powiedz grawitacji

Nie ma takich rąk, które by nas z Ziemi mogły dosięgnąć

Podnoszą się, gładko szybując w dół

Rozpadając się na wiele drobnych iskier

Sylwetki głosicieli szczęść prostych

Poprzez zakazy, domy, mosty i przewody

Dryfujemy, rozkoszując się każdą chwilą

Z prądem, bez celu i kierunku

Wszystko miesza się w nieczytelne jasne plamy

Piękno nie zawsze jest jasne, nie zawsze zrozumiałe ...