W zarośniętym parku
Stoi stary dom.
Okna są zabite
I mrok króluje
W nim wiecznie.
Próbowałem powiedzieć,
Straszydeł nie ma na świecie,
Ale wtedy dał się słyszeć
Straszny głos we mgle.
Głos we mgle.
"Boli mnie widok białego światła,
Lepiej mi w zupełnej ciemności,
Od bardzo wielu, wielu lat,
Marzę tylko o pożywieniu.
Zbyt ciasno mi w zamknięciu
I marzę o jednym.
Prędzej odzyskać wolność,
Przegryźć mój rozchwiany stary dom,
Przeklęty stary dom."
Był dziad, lecz umarł,
Ślepy i upiornie zły.
Nikt o nim nie wspomniał
Od tej mroźnej zimy.
Sąsiedzi nie zdecydowali się
Go wtedy pochować,
Tylko sięgnęli po deski
I postanowili zabić drzwi i okna.
"Boli mnie widok białego światła,
Lepiej mi w zupełnej ciemności,
Od bardzo wielu, wielu lat,
Marzę tylko o pożywieniu.
Zbyt ciasno mi w zamknięciu
I marzę o jednym.
Prędzej odzyskać wolność,
Przegryźć mój rozchwiany stary dom,
Przeklęty stary dom."
I to miejsce bokiem
Omija wiejski lud,
A przesądni twierdzą,
Że mieszkają tam duchy.