หนทาง ยังดูเหมือนเดิม
มีแสงไฟ มีผู้คนรอบกาย
จากคนร้อยพัน ที่ยืนใกล้กัน
กลับรู้สึกว่าไกลแสนไกล
อะไรมันหายไป จากหัวใจของเรา
ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบาง เหลือเกิน
อ่อนแอจนเกินจะเข้าใจ
ครั้งหนึ่ง ที่เคยสัมผัส ในหัวใจว่ารักยังเหลืออยู่
แต่วันนี้ดูเหมือนมัน ลบเลือน กอดที่อบอุ่นจางหายไป
สักวันถ้าล้มลง จะมีใครสนใจ โอ...โวโฮ้โว...
ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบาง เหลือเกิน
ร่องรอยจากคำไม่กี่คำ ยังทำให้ปวดร้าว
แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่า ยังทำให้เจ็บหัวใจ
ทำไมมันช่างเปราะบาง เหลือเกิน
และชีวิต เมื่อไรจะเข้มแข็ง พอ...
วิงวอนให้มันสิ้นสุดลง
ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบาง เหลือเกิน
ไม่รู้เมื่อไรจะผ่านพ้น
ร่องรอยจากคำไม่กี่คำ ยังทำให้ปวดร้าว
แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่า ยังทำให้เจ็บหัวใจ
ทำไมมันช่างเปราะบาง เหลือเกิน
และชีวิต เมื่อไรจะเข้มแข็ง พอ...
และชีวิต เมื่อไรจะเข้มแข็ง พอ...
ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ ว่าชีวิต เมื่อไรจะเข้มแข็ง พอ...
และชีวิต เมื่อไรจะเข้มแข็ง พอ...