Nie, nie lękam się Charonie, weź mnie z sobą,
Tak, troszeczkę drżą mi dłonie... Oto obol!
Trochę głos mi drży, nie szkodzi - to brak wprawy...
Nie, nie lękam się twej łodzi, ni przeprawy!
Już więc płyńmy, czasu szkoda, Hades czeka!
Ach, jak czarna jest ta woda, сzarna rzeka...
Niech utoną w niepamięci moje łzy,
Niech pochłonie moją miłość rzeka Styks,
Niech kamieniem na jej dnie spoczną pocałunki twe,
Niech zapomnę, niech zapomnę, żeś był ty...
Wodo, wodo Styksowa, spokój mi daj!
Łodzi, prowadź mnie, prowadź w podziemny kraj!
Niech utoną w niepamięci moje łzy,
Niech utonie w niepamięci cały świat,
Niech zapomnę, żeś był ty...
Niech zapomnę, żeś był ty...
Niech zapomnę...
Jedną prośbę mam, Charonie, prośbę małą -
Nic mu nie mów, że mi dłonie lekko drżały,
On pomyśli, że to z żalu, że pamiętam,
Że z miłości złej umarłam odepchniętą,
A ja lękam się tej wody - nie wiem, czemu...
Ach, Charonie, bądź tak dobry - nic mu nie mów!
Niech utoną w niepamięci moje łzy,
Niech pochłonie moją miłość rzeka Styks,
Niech kamieniem na jej dnie spoczną pocałunki twe,
Niech zapomnę, niech zapomnę, żeś był ty...
Wodo, wodo Styksowa, spokój mi daj!
Łodzi, prowadź mnie, prowadź w podziemny kraj!
Niech utoną w niepamięci moje łzy,
Niech utonie w niepamięci cały świat,
Niech zapomnę, żeś był ty...
Niech zapomnę, żeś był ty...
Niech zapomnę...