Ne yazık ki, her sabah uyanıyorum,
hiç şaşmıyor: şimdiden nefret etmeye
başlıyorum biraz dünyadan…
Işık rahatsız ediyor, kemiklerim sızım sızım,
bu arada düşmüş oluyor tansiyonum.
Bir tokat çakıyorum elimde olmadan çalar saate,
kalkıp, pek keyifsiz, işemeye gidiyorum…
Yıllardır hep aynı sahne,
el mahkum, çünkü dedim ya düşük tansiyonum.
Oysa, her şeyden önce neşeli bir gün olmalı,
bir köstebek olup tıkınmakla yetinseydim keşke!
Ama banyo aynası, acımasız insafsız bekliyor beni,
külotlu adamdan alası yoktur ama di mi?
Anksiyetem var, anksiyetem, anksiyetem
anksiyetem var
Söylemem gerek: Bir zevk bile yok
şöyle keyfimi yerine getirecek…
Belki büyük bir aşk, güney denizlerinde bir yelkenlide,
tek başımıza doğada, sevgilim Havva, ben ise Robin Hood.
Oysa, buradayım, Via Pacini’de,
ah anam vah anam, nasıl da hastayım,
derdimin bini bir para!
Soluk tenim, külrengi, denizde bile düzelmiyorum,
bronzlaşma hak getire, olsa olsa külrenginin koyusu!
Anksiyetem var, anksiyetem, anksiyetem
anksiyetem var
Bu arada, bir sürü işte geri kaldım,
öyle çok şey var ki yapmam gereken,
hani yani en iyisi,
yatağıma geri döneyim ben.
Pazar sabahı katmerli eziyet,
uzanmışım, bin kiloyum sanki, insanları düşünüyorum,
şu makarna mantı satın alıp ayine katılanları,
evet, evet, dünya da düşük tansiyon hastası!