Κυριακή να βρέχει του κόσμου τον καημό
όλο μέσα στην καρδιά μου,
τα μάτια φοβισμένα, με πίκρες ποτισμένα
κι εσύ που ξεπουλάς τα όνειρά μου,
ψάχνω να πιαστώ από μια αλήθεια
κουράστηκα να ζω στα παραμύθια.
Πού πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,
πού πας, πες μου δεν τελείωσε για `μας,
πράγματα δικά σου καίω,
στάχτη σ’ έκανα στο λέω,
δεν έχω τίποτα να χάσω, όλα σ’ τα `δωσα,
πού πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,
πού πας, πες μου δεν τελείωσε για `μας.
Χάθηκες σε τραίνα, τραίνα της φυγής
τίποτα δεν είχες για να πεις,
με μια καληνύχτα πώς με ξεπερνάς
με τόση ευκολία με ξεχνάς,
όπου κι αν κρυφτείς, όπου κι αν χαθείς,
οι ενοχές πονάνε, θα το δεις.
Πού πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,
πού πας, πες μου δεν τελείωσε για `μας,
πράγματα δικά σου καίω,
στάχτη σ’ έκανα στο λέω,
δεν έχω τίποτα να χάσω, όλα σ’ τα `δωσα,
πού πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,
πού πας, πες μου δεν τελείωσε για `μας.