Ποτέ ξανά δε θα αφήσω
από τα χέρια μου να φύγει τέτοιο φως
όταν ο ήλιος του χειμώνα θα μεθάει
εγώ τα χέρια μου θα βλέπω τη φωτιά του
Ποτέ ξανά δε θα μεθύσω
με το κρασί από τα αμπέλια μιας βραδιάς
όταν η μνήμη μου ξανά θα μ’ απατάει
πάλι στα χέρια μου θα έχω τα σημάδια
Δε θέλω πια στους ουρανούς
τα αστέρια που `κρυψε το φως να κυνηγώ
Δε θέλω πια χίλιους θεούς
μαζί και άνεμους τρελούς ν’ ακολουθώ
Ποτέ ξανά δε θα γκρεμίσω
πόρτες και σύνορα που βγάζουν μακριά
Θέλω μονάχα αληθινά να σου μιλήσω
πάλι όπως πρώτα τα φτερά μου να ανοίξω
Δε θέλω πια στους ουρανούς
τα αστέρια που `κρυψε το φως να κυνηγώ
Δε θέλω πια χίλιους θεούς
μαζί και άνεμους τρελούς ν’ ακολουθώ