Non sabi se demoren amics, ne s’existís er amor,
se tu pòs èster damb jo entà parlar de dolor,
s’existís quauquarrés que escote quan qui parle sò jo
e non sénter-me solet.
Pòt èster qu’era vida me pòrtes enquiath Solei,
pòt èster qu’eth mau te mane es ores
o que tot eth tòn arrir guanhe era partida ath dolor
pòt èster qu’eth dolent sigue aué.
Jo vau hènt es mèns plans,
jo vau sabent qui sò,
vau cercant eth mèn lòc,
vau guanhant eth contraròtle.
Van jogant damb era tua vida,
van trincant-te er amor,
van deishant-te tot solet.
Nèishes e viues tot solet.
Nèishes e viues tot solet.
Nèishes e viues tot solet aué.
Aquerò que se pòt melhorar,
aquerò que pugue trobar,
aquerò que me dongue era empentasse,
que m’ajude a imaginar,
ei delà on voi arribar,
ja non voi rebrembar.
Da temps ad aguest moment,
que m’ajude a superar,
que me dongue es tòns sentiments.
Pòt èster qu’era vida me pòrtes enquiath Solei,
pòt èster qu’eth mau te mane es ores
o que tot eth tòn arrir guanhe era partida ath dolor
pòt èster qu’eth dolent sigue aué.
Pòt èster qu’era vida me pòrtes enquiath Solei,
pòt èster qu’eth mau te mane es ores
o que tot eth tòn arrir guanhe era partida ath dolor
ath dolor,
ath dolor,
ath dolor.
Aquerò que se pòt melhorar,
aquerò que pugue trobar,
aquerò que me dongue era empentasse,
que m’ajude a imaginar.