Τον άλλο θρέφει η διστακτικότητά μου
Στα βάθη τον μεγαλώνει ο τρόμος μου
Βουτά τις δαγκάνες του εκεί που εκτοπίστηκα
Μου ψιθυρίζει να χάσω τον έλεγχο
Κάνω ένα βήμα και πάνω απ' τον ώμο μου
Τα ωμά πλατιά του μάτια αστράφτουν αγριότερα κι εντονότερα
Και ξηρά λευκά μπούτια σφίγγουν όλο και πιο κοντά όλο και πιο κρύα
Μουρμουρίζοντας να τον αφήσω να φύγει
Να τον αφήσω να φύγει...
Ο άλλος ευημερεί με την απελπισία μου
Με γεμίζει με την ίδια μου την τοξικότητα
Μπήγει τα δόντια του στην αντιδραστικότητά μου
Μαλακώνοντάς με να χάσω τον έλεγχο
Κρατώ το στόμα μου μα γεύομαι την ανάσα του
Εκείνη την άπληστη που φυσά μια αισχρή δυσοσμία
Που τυλίγεται σα φίδι μεσ' στο κεφάλι μου
Αρρωσταίνοντάς με να τον αφήσω να φύγει
Να τον αφήσω να φύγει...
Κάνω ένα βήμα και πάνω απ' τον ώμο μου
Τα πονεμένα πλατιά του μάτια αστράφτουν αγριότερα κι εντονότερα
Δολοφονώντας με να τον αφήσω να φύγει
Προσπαθώ ν' αντισταθώ στο μελανιασμένο απαλό φιλί
Γυρνώ για ν' αρνηθώ την σκληρή σαν αίμα ευτυχία
Μα πάντα νιώθω ότι παραδίνομαι σ' εκείνον...
Και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι
" Δεν είμαι εγώ... Δεν είμαι εγώ... Δεν είμαι εγώ..."
Μα ύστερα ποτέ δεν είναι