''Αντε να δω πως θα ηρεμησω...''
Κοιτα που η μερα μου παλι ξεκινησε
και στον καφε απεναντι μου δεν σε βλεπω.
Ως και το μπρικι μου, σε αποθυμισε
για μενα μη ρωτας - εγω απλα αντεχω.
Βαζω τα ρουχα μου και τα παπουτσια μου
φοραω τη μασκα για να βγω στο καρναβαλι.
Ο ονειροκριτης, μου 'πε διστακτικα
πως και αυτη η μερα θα'ναι χαλι.
Μα δε γαμιεται - τωρα συνηθισα
εγινα ενα μ' ολα τ' αψυχα του κοσμου.
Σιγα τα λαχανα, μαλακα μου,
κατι θα βρω μες τη ρωγμη του χρονου.
Δεν ειμαι δα κι ο πρωτος που εχασα
ο,τι αγαπουσα για ενα Εγω και μονο.
Τι κι αν για λιγο ομορφα ενιωσα;
Ο τρισκαταρατος ακομα το πληρωνω....
Ακομα καιγομαι, ακομα σερνομαι
ακομα φτυνω τη χολη μου μες τη χουφτα.
Μη με ρωτας, σου λεω, αν ντρεπομαι
εχω τον εαυτο μου που φωναζει ''γιουχα''.
Καιω τα ρουχα σου και τα αντιγραφα
νομιζοντας πως ετσι θα σε αποφυγω.
Φτυνω τα κρινα σου, μα και τα νουφαρα
μονολογω "που θα παει θα ξεφυγω..."
Στο πρωτο απαγγειο μας νομιζα σ'αδειασα
απ'το κεφαλι, μα η καρδια μου αγκομαχαει.
Δευτερη σταση: ουτε που δακρυσα
το γαμημενο το κεφαλι μου ποναει.
Τριτη και τελειωσα -ειπα απο μεσα μου-
κοιτα τραγουδια ομως ακομα σου γραφω...
Αναρωτιεμαι, που πηγε η μπεσα μου;
Λες να την αφησα στον αδειανο μου ταφο;
Το πηρα αποφαση - δε συνεχιζεται
αυτη η κατασταση, καταντησε αηδια.
Δεν εισαι πλαι μου γιατι το διαλεξα
γιατι το να'μαστε μαζι δεν είχε ουσια...
Δεν ειχε νοημα ουτε και χρωματα
χαθηκαν ολα ξεθωριασαν απ'το ξυδι.
Τα ομορφα αρωματα, δυστυχως γιναν'
κι αυτα λεκες σε σαπιο σανιδι.
Το αγγιγμα σου, θυμαμαι δεν μ' αγγιζε
και η φωτια σου, γινηκε σταχτη.
Η αγαπη επαψε να υφαίνεται
για τα καλα στο μικρο μας τ'αδραχτι.
Το ονειρο μου, δεν το καταλαβες
το ονειρο σου, δεν εκατσα ν' ακουσω.
Αρα συμπερασμα: Εφτασε η στιγμη,
το τραγουδι καπου εδω να κλεισω...
Στον εαυτο μου, αυτα ψυθιρισα
αυτα μου ειπα - μπας κι ηρεμισω.
Λυπαμαι ακομα, που δεν σε νικησα,
μα που θα παει, καποτε θα σε νικησω...
Καποτε θα μπορω χωρις τη σκεψη σου
απλα κι εγω σαν ανθρωπος να ζησω.
Να μη με τυρανα το καθε βημα μου
θα βρω τον τροπο το μυστηριο να λυσω.
θα βρω τη δυναμη, μακρυα απο σενανε
καινουργια ονειρα να ξαναχτισω.
Δεν ειναι προσκληση, ουτε και καλεσμα
ουτε που θελω να σε συναντήσω.
Ποτε τα μεσα μου, απλα δε δεχτηκαν
τουτη την εποχη που ολα τα σηκωνει.
Αγαπες δανεικες......γεματες σκονη
δεν ειναι αυτα σου λεω για μενανε
και για κανενανε, απλα συμβιβαζομαστε ολοι
ψαχνουμε ματαια το ρολο μας
μα για το εργο τουτο δεν μειναν αλλοι ρολοι.
Αυτα μου ειπα και ξεκινησα
τη μερα, εντελλει, δεν μπορεσα να πεισω.
Ειναι και γκριζος ο καιρος
αντε να δω πως θα συνεχισω...