Όλοι γεννιόμαστε με μία κόκκινη αόρατη κλοστή
Δεμένη με τον ανθρωπο που θα αγαπήσουμε για πάντα.
Δίχως να έχει σημασία ο χρόνος,
το μέρος ή οι συνθήκες.
Η κλοστή μπορεί να τεντωθεί,
να συρρικνωθει ή να μπλεχτεί,
όμως ποτέ να κοπεί.
Αν μπορούσες να δεις πως είμαι.
Είμαι χάλια δίχως εσένα,
κρύβοντας τον πόνο.
Yποτιμώ κάθε τραγούδι
από αυτά που μιλάνε για αγάπη.
Σαν αυτή που έχασα.
Από Δευτέρα έως Πέμπτη ξέρω να προσποιούμαι
όμως φθάνει το σαββατοκύριακο και γίνομαι χάλια,
προσπαθώ να το αγνοήσω και πηγαίνω για ρούμπα
με μερικές φίλες για να εντυπωσιάσω.
Όμως κάθε φορά που νιώθω το κινητό να χτυπά,
σκέφτομαι πως εσύ ξανά τηλεφωνείς
και με χτυπά βαριά η μοναξιά
μετά από μερικά ποτέ βγαίνει η αλήθεια.
Είμαι μεθυσμένος ξανά
προσπαθώντας να καταλάβω
πως είναι που εσύ μπορείς να με ξεχάσεις
καθώς εγώ ήθελα να σε καταβροσχθησω.
Πίνω ξανά
Αφού το άφησα
και αυτή τη νύχτα αντί να σε ξεχάσω,
εξακολουθείς να μου λείπεις.
Δεν ξέρω γιατί...
Aπό βλακεία έφταιξα.
Aπό βλακεία έφταιξα.
Δεν ξέρω γιατί...
Aπό βλακεία έφταιξα
και γι αυτό είσαι με αυτόν.