زیر میز شام
زانوانت را نوازش می کنم و می نوشم
جرعه جرعه نگاه فرشته خویت را
و نفس می کشم از دهانت
آن گل حیرت آور را
چکاوکان آرزو
می خوانند و پرواز می کنند ، می آیند و می روند
و جانم را می دهم برای داشتنت ...
در گوشه خلوتگاه خویش
به جایی که هر بوسه ای را پنهان می کنم
با رنگمایه ای از وهم
نوشیدنی مان تمام میشود
نمی دانم که چه کاری باید انجام دهم
باید غرایز خود را کنترل کنم
یا هرگز نباید بگذارم بروی
و نمی دانی چگونه تو
باعث می شوی احساس کنم
اگر لحظه ای می توانستی
در کنارم باشی
شاید می گداختی
در این آتشبازی خون من
و در اینجا زندگی خواهی کرد
و من نیز تو را درآغوش خواهم کشید
و نمی دانی چگونه تو
باعث می شوی احساس کنم
که لحظه ای نیست
که بتوانم بی تو بمانم
فضای اطراف مرا فراگرفته ای
و به آرامی مرا چون خود ساخته ای
غرور در وجودم به صفر رسید
زیرا که نمی توانم بی تو بمانم