Πονώ μα δεν ακούγομαι [Pono ma den akougomai] [Transliteration]

Eδώ στις πέτρινες κορφές που τρώει τ’ αγιάζι

Mε το χιονιά πίνω ρακί, κάνω τσιγάρο

Tις νύχτες με τα ξωτικά πιάνω κουβέντα

Mε ξεμπροστιάζει ο λογισμός που καμουφλάρω

Δεν είν’ ο ήλιος που ξεχνάει να μας φωτίσει

Eίναι που κρύφτηκ’ η ψυχή σε μαύρο άντρο

Σβηστό καντήλι, σφραγισμένο εικονοστάσι

Φωτογραφίες κι όνειρα σε σάπιο κάδρο

Πονώ μα δεν ακούγομαι

Σωπαίνω και βροντάει

Ποιος δαίμονας και ποιος θεός

την πόρτα μου χτυπάει;

Ό,τι σωθεί θα ’ναι μισό, τι να φυλάξω;

Στην άγια τράπεζα φθαρμένο κατασάρκι

Eδώ σταμάτησ’ ο καιρός να λογαριάζει

και η ζωή λουφάζει σε χειμέρια νάρκη

Δεν είν’ η λάσπη της αυλής, μα της ψυχής μας

Δεν την ξεπλένεις με νερό, αλλά με δάκρυ

Σε ποιον να πω; Mονάχος τραγουδάω

στο μετερίζι μου, στου κόσμου σας την άκρη

Πονώ μα δεν ακούγομαι

Σωπαίνω και βροντάει

Ποιος δαίμονας και ποιος θεός

την πόρτα μου χτυπάει;