Nie pamiętam
Czy dzień był słoneczny czy słotny
Kiedy zadałam niebu pytanie:
Być albo nie być?
Pytanie moje własne
Zrodzone z ukrytych w pamięci
Strzałów pod murami straceń
Z przesiąkniętego zapachem piwnicznej pleśni ubrania
Z szarego pyłu
Opadającego z krematoryjnego komina
Na niezaoraną ziemię
Niebo milczało
Odpowiedziały mi jednak:
Bawiące się w ruinach domu dziecko
Cień drzewa i ptak, krążący ponad gniazdem
Być, być!
Pomimo lat pogardy
Bo jeszcze nie umarło słowo "nadzieja"
To słowo potrafi zatoczyć szeroki krąg
Przemierzyć Ziemię i przestrzeń
Owinąć się chmurą i wiatrem
Zgarnąć z nieba blask gwiazd
Mroki grobów rozświetlić
Czas i niebyt przekreślić
Bogów w mgławice przemienić
By na wiekach przestrzeni
Odcisnąć ślad człowieka