Είσαι ξαπλωμένη δίπλα μου
ο κόσμος ανήκει σε έμας τους δύο
μιλάμε μέχρι να ξημερώσει
μοιραζόμαστε το τελευταίο μπουκάλι κρασί
όλοι οι δρόμοι είναι ακόμα άδειοι
με παίρνεις από το χέρι
παίρνεις μια φωτογραφία Polaroid από εμάς
και την καρφιτσώνεις στον τοίχο
Σε κρατώ στα χέρια μου
γαντζώνομαι από τη στιγμή
παγώνω τα δευτερόλεπτα
ξέρω, φεύγουν μακριά μας
είναι η αίσθηση τόσο άσχημη
όταν κανείς θέλει, αλλά δεν μπορεί να μείνει πια
είναι σκληρό, αλλά δυστυχώς αλήθεια
η ευτυχία μας ήταν κοντά για να την αρπάξουμε
και όλα αυτά πονούν τόσο πολύ
γιατί όλο αυτό δεν θα υπάρχει πια
θέλω μόνο να ξέρεις
είχαμε τόσα να βιώσουμε
δεν το επέλεξα με αυτόν τον τρόπο
τίποτε δεν πια το ίδιο καλό
και όλα αυτά... πονούν τόσο πολύ
γιατί όλο αυτό δεν θα υπάρχει πια
και τώρα είμαι ξαπλωμένος εδώ
μόνος μου στο κρεβάτι
όλα μυρίζουν σαν εσένα
αλλά εσύ είσαι πάντα μακριά
Ξεκρέμασα τις φωτογραφίες μας
αλλά το σημάδι δεν φεύγει
δεν ανοίγω το ραδιόφωνο πια
παίζουν συνέχεια το τραγούδι μας
Είναι η αίσθηση τόσο άσχημη
όταν θες, αλλά δεν μπορείς να κλάψεις πια
είναι σκληρό, αλλά δυστυχώς αλήθεια
η ευτυχία μας ήταν κοντά για να την αρπάξουμε
και όλα αυτά πονούν τόσο πολύ
γιατί όλο αυτό δεν θα υπάρχει πια
θέλω μόνο να ξέρεις
είχαμε τόσα να βιώσουμε
δεν το επέλεξα με αυτόν τον τρόπο
τίποτε δεν πια το ίδιο καλό
και όλα αυτά... πονούν τόσο πολύ
γιατί όλο αυτό δεν θα υπάρχει πια
Κάποτε στη μέση απλά κοπήκαμε
ωχ, πως το μετανιώνω
από εμάς δεν υπάρχει κανένα αρνητικό
είμαστε όπως μια φωτογραφία polaroid
Γιατί χωριστήκαμε στη μέση;
τα έχω όλα μετανοιώσει
γιατί υπάρχει μόνο ένας απο εμάς
είμαστε όπως μια φωτογραφία polaroid
και όλα αυτά πονούν τόσο πολύ
γιατί όλο αυτό δεν θα υπάρχει πια
θέλω μόνο να ξέρεις
είχαμε τόσα να βιώσουμε
δεν το επέλεξα με αυτόν τον τρόπο
τίποτε δεν πια το ίδιο καλό
και όλα αυτά... πονούν τόσο πολύ
γιατί όλο αυτό δεν θα υπάρχει πια
αλλά όλα αυτά πονούν τόσο πολύ
γιατί όλο αυτό δεν θα υπάρχει πια
θέλω μόνο να ξέρεις
θα έδινα τα πάντα για σένα