Jest jesień, jest październik
Wieje wiatr, my spadniemy
Z korony drzew w dół
Na chłodną ziemię, gdzie umrzemy.
Może zapomnimy o dniu
Jak liście upadkiem
Aż z nowym wstaniemy porankiem
Niech smutek zniknie w zapomnieniu
Co czuję, to czułość, co widzę, to ty i ja
W rychłe kroki rzucam się, mą myśl ciemność opuszcza
Z odłamków gwiazd nocnych
Dziś po raz ostatni
Połączę nasze światy
Z nadzieją odrodzoną
Powrócimy
Do korony drzew
W sercu drżenie przed końcem rozłąki,
pogardy, oskarżenia
Koniec przedstawienia przed końcem.
Co czujesz, to czułość, co widzisz, to ja i ty.
Nie mów, że nie potrafisz się rozejść nawet tam dokąd ja chcę iść