Не се слуша во градината никаков шум,
Сѐ таму замрело до утрото.
Кога би знаеле вие, колку сте ми драги,
подмосковски вечери.
Рекичката се движи и не се движи,
Цела сребрена од Месечината.
Песната се слуша и не се слуша,
Во тие тихи вечери.
Што ти, мила, гледаш накосо,
Ниско главата ја навалуваш?
Тешко е да искажам и да не искажам
Сѐ што ми лежи на срце.
А муграта веќе сѐ повеќе е забележителна
Така, те молам, биди добра.
Не заборавај ги и ти, тие летни
подмосковски вечери.