Poczekalnia lyrics

Siedzieliśmy w poczekalni, bo na zewnątrz deszcz i ziąb

(Do pociągu sporo czasu jeszcze było);

Można zatem wypić kawę albo rzucić coś na ząb,

Bo nikt nie wie, kiedy człek znów napcha ryło.

Wtem słyszymy kół stukoty i lokomotywy świst,

Więc rzucamy się do wyjścia na perony,

Ale w miejscu nas zatrzymał megafonów zgrzyt i pisk:

– To nie wasz pociąg – ogłosiły megafony.

Uwierzyliśmy megafonom –

Uprzejmie wszak ostrzegły nas;

Po co stać w deszczu na peronie,

Skoro przed nami jeszcze czas?

Żarcie szybko się skończyło, nuda zagroziła nam,

Zaczęliśmy drzemać, marzyć i flirtować;

Ktoś przygrywał na gitarze, zanucili tu i tam,

Zaciążyły nam do tyłu nasze głowy.

Wtem słyszymy kół stukoty i lokomotywy świst,

Więc ospale podnosimy się z foteli.

Ale w miejscu nas zatrzymał megafonów zgrzyt i pisk:

– To nie wasz pociąg – przez megafon powiedzieli.

Uwierzyliśmy megafonom –

Pomarzyć w cieple – dobra rzecz.

Po co stać w deszczu na peronie

Zamiast w fotelu miękkim lec?

Po marzeniach przyszła kolej na dziewczyny oraz łyk,

Co pozwolił nam zapomnieć o czekaniu,

Gdy tymczasem za oknami n-ty już się puszył świt

I poczuliśmy się trochę oszukani.

Więc gdy znowu kół stukoty usłyszeliśmy i świst –

W garść się wzięliśmy i dalej! – na perony!

Lecz zatrzymał nas na progu już znajomy zgrzyt i pisk:

– To nie wasz pociąg! – Ogłosiły megafony.

Uwierzyliśmy megafonom –

W końcu nie było nam tak źle.

Po co stać w deszczu na peronie,

Gdzie z wszystkich stron wichura dmie?

Uderzyło nas jak gromem, spojrzeliśmy wreszcie w krąg,

A już wiele, wiele świtów przeminęło!

I patrzymy w starcze oczy, powstrzymując drżenie rąk –

Zadziwieni, gdzie się życie nam podziało;

Wybiegamy na perony, lecz na torach leży rdza,

Semafory, hen! pod lasem – opuszczone!

Żaden pociąg nie zabierze już z tej poczekalni nas,

Milczą teraz niepotrzebne megafony…

I gorzko się zapatrzyliśmy

W zabrane nam dalekie strony

I w duszach swych przeklinaliśmy

Tę łatwą wiarę w megafony.