На постојката стоиме
и боли, зошто те гледам повторно така,
и боли, зошто ние скоро повторно ќе тргнеме (секој по свој пат)
и боли, зошто се гледаме само поради тоа,
бидејќи кај мене толку многу твои ствари се останати,
што веќе не можам да поднесувам.
Не те задржувам
но, и не те пуштам
ми го даваш останатото,
торбата е голема.
Жал ми е, Покахонтас
се надевам, го знаеш тоа,
жал ми е Покахонтас,
се надевам, го знаеш тоа.
И всушност, ние сме предолго заедно
за да сега престанеме
но, тоа е една проклето посрана причина,
но, не ми е сеедно, колку добро ме познаваш,
не ми е сеедно, како ме нарекуваш,
и не ми е сеедно, каде сега спиеш.
Жал ми е, Покахонтас
се надевам, го знаеш тоа,
жал ми е Покахонтас,
се надевам, го знаеш тоа.
Толку многу ми е жал, Покахонтас
Покахонтас, Покахонтас, Покахонтас,
толку многу ми е жал.
Не те задржувам
но, и не те пуштам
не те задржувам.