Πρωινά, απογέματα,
μέρες που γοργά περάσαν,
όνειρα που θα 'πρεπε να 'χαν αντέξει,
στιγμές, ώρες,
γλιστρούσαν καθώς εμείς
εξομολογούμασταν ο ένας στον άλλο τα μυστικά μας...
Κάπως,
δεν ξεχνώ ποτέ αυτές τις αναμνήσεις...
Πάντα κάτι μοιάζει
να μου θυμίζει
πώς ήταν,
τι ήταν,
όταν ήταν
τα πάντα μου...
Γέλια, τραγούδια,
βήματα που ακούω,
με κάνουν να νομίζω πως είσαι δίπλα μου...
Ποιήματα, εικόνες,
γράμματα που ποτέ δε στάλθηκαν,
πλοία που ποτέ δε σάλπαραν...
Να θυμάσαι,
πως παρόλο που δε μπορούμε να είμαστε μαζί,
είμαστε ακόμα πιο πολύ γιατί αγαπηθήκαμε,
μοιραστήκαμε τον ουρανό,
μάθαμε να πετάμε...
Κάποτε, όταν τα χέρια κάποιου άλλου θα μας αγκαλιάζουν,
όταν ο χρόνος θα έχει βάλει κάποια απόσταση ανάμεσα μας,
τα χρόνια γλυκά θα μας δείξουν
πώς οι αναμνήσεις έρχονται και φεύγουν,
σαν την παλίρροια...
Υπάρχουν ήσυχα μέρη στην καρδιά μου
από τότε που χωριστήκαμε,
απαλά, τρυφερά
ίχνη ενός τραγουδιού,
μέρη που σου ανήκουν...