Κάτω από την άσφαλτο είναι χώμα
και κρυμμένοι εκεί σπόροι χιλιάδες
όλοι βυθισμένοι λένε ακόμα
να ’ρθει ετούτη η Άνοιξη ραγιάδες
Πάνω σ’ άσπρους τοίχους κρεμασμένοι
πίνακες που δείχνουνε τη φύση
είμαστε όλοι κάπως γκρεμισμένοι
άμαχους μας έχουνε νικήσει
Να ονειρευτούμε αλλού να πάμε.
Τώρα πια. Δεν ξέρεις πια. Δεν έχουμε.
Όπου και να θέλουμε να πάμε
πρέπει τώρα λένε να προσέχουμε
Μέσα στο συρτάρι μαζεμένα
πράγματα που βλέπω σαν τ’ ανοίγω
τι θα γίνουν λέω όταν φύγω
δε μιλάνε αλλού μόνο σε μένα
Είμαστε όλοι κάπως γκρεμισμένοι
άμαχους μας έχουνε νικήσει
πίνακες σε τοίχους κρεμασμένοι
πίνακες που δείχνουνε τη φύση