Pierwszy Śierpień Dzień Krwawy lyrics

Pierwszy sierpień — dzień krwawy,

Powstał naród Warszawy,

By uwolnić stolicę od zła,

I zatknęli na dachy,

Barykady i gmachy

Biało-czerwonych sztandarów las.

O, jaka rozkosz się w sercu rozpina,

Gdy vis w ręku gra,

A empi nigdy się nie zacina,

Wolna Warszawo ma!

Bo z krwi naszej powstanie stolica,

Aby wolną być!

Bo gdy naród pochwycił za oręż,

Musi wolnym żyć!

Nasi śmiało broń noszą,

Niemcy ręce podnoszą

I od strachu już każdy z nich drży.

A wtem Wola się łamie,

Niemcy są w każdej bramie

I stawiają Polaków pod mur.

Słychać wystrzały krótkie,

Potem jęki cichutkie —

To tak ginie warszawski nasz lud,

To tak giną Polacy,

Bohaterzy — chłopacy,

Którzy chcieli Warszawę wolną mieć.

Stare Miasto już płonie,

A nam mdleją już dłonie,

Trzeba walczyć, a nie ma już czym!

Nie ma domu, rodziny

Ni kochanej dziewczyny,

Tylko oczy zachodzą nam mgłą.

Chociaż serce nas boli,

Trzeba iść wbrew własnej woli,

Kanałami przebijać się w głąb.

O, jaka rozpacz się w sercu rozpina,

Walczyć nie ma czym,

A pod czołg idzie z butelką dziewczyna,

By zapłacić im

Za zburzoną kochaną stolicę

I za zgliszcza te,

Za te trupów dziś pełne ulice,

Za powstańczą krew.

Tak mijają godziny i chwile,

Przy powstańczej mogile

Klęczy matka i cichutko łka.

Serce jej z bólu płacze,

Już cię, synu, nie zobaczę,

Taka smutna matczyna dola ma.

Powstań, synu mój miły,

Powstań z ciemnej mogiły

I do matki nieszczęsnej wróć!

Niech cię jeszcze zobaczę,

Nad ranami zapłaczę,

Powstań, synu, męczarnię moją skróć!

Nie płacz, matko, nad grobem powstańca,

Dziś nie trzeba łez!

Taka jest już dola straceńca,

Taki życia kres.

Bo szesnaście lat miał,

gdy poszedł na bój,

Bo szesnaście lat on miał, szedł na trud i znój