Pieśń protestu / Asfaltowe nerwy ulic [English translation]

Asfaltowe nerwy ulic

łuną świateł rozedrgane

żyją nocą neonami

w blasku słońca zakochane

Wierzba zieleń swych gałęzi

coraz wyżej w niebo wznosi.

Pewnie szuka zmiłowania,

pewnie nas o litość prosi.

Jak długo jeszcze

promienie słońca będą docierać do wszystkich

ludzi.

Jak długo jeszcze

czystym powietrzem pooddychamy, pooddychamy.

Betonowe grzyby domów

w atomowym deszczu rosną

i promienie wysyłają

jak srebrzyste słońce wiosną.

Niby wyciągnięte ręce

las kominów w niebo strzela.

Człowiek w dżungli opuszczony

poszukuje przyjaciela.

Jak długo jeszcze

promienie słońca będą docierać do wszystkich

ludzi,

Jak... jak długo jeszcze

czystym powietrzem pooddychamy, pooddychamy.

Trzeba się zbudzić,

więc zamiast ognia

podaruj kwiaty,

podaruj uśmiech,

podaruj serce.

Zawołaj głośno.

Niech wszyscy słyszą.

Trzeba z tym skończyć!

Już nigdy więcej!