Pezzi di vetro [Polish translation]

Mówią, że mężczyzna stąpający po kawałkach szkła

ma dwie dusze i jedną płeć,

serce z twardego konaru,

księżyc i ogniska za plecami,

podczas gdy tańczy i tańczy

pod kątem prostym jakiejś gwiazdy.

Nie ma nic wspólnego z cyrkiem;

nie jest ani akrobatą, ani połykaczem ognia,

a raczej świętym o bosych stopach.

Gdy zobaczysz, że się nie kaleczy, już wiesz,

że mogłabyś się w nim zakochać.

Może już jesteś w nim zakochana?

Cóż to ma za znaczenie, że ma dwadzieścia lat,

a w załamkach dłoni

zakręconą linię.

A on odpowiada poważnie: „Należy do mnie” –

ma na myśli życie –

a koniec rozmowy już znasz:

to było jak woda płynąca jakiś czas temu,

która teraz i tu się zatrzymała.

Nie zna strachu

mężczyzna, który skacze i zwycięża na szkle,

i rozbija butelki, i śmieje się, i uśmiecha,

bo zranić się nie jest możliwe,

a umrzeć nawet znacznie mniej.

Razem składacie wizytę nocy,

którą określają jako dwie dusze i łóżko,

i jeszcze jest dach chaty użyteczny i przyjemny

jak parasol rozciągnięty między ziemią i niebem.

On ci ofiaruje swój ostatni list,

swą ostatnią, bezcenną próbę zaskoczenia cię,

gdy mówi: „Już od czterech dni cię kocham.

Proszę cię, nie odchodź,

nie pozostawiaj mnie w cierpieniu”.

I jeszcze nie zrozumiałaś, jak u licha

w jednej chwili zostawiłaś mu wszystko, co masz,

lecz jest ci dobrze tam, gdzie jesteś.

Lecz jest ci dobrze tam, gdzie jesteś.