Περπατούσα αφηρημένη
και δεν είδα το φανάρι.
Είδα μόνο, τρομαγμένη,
ένα Honda να φρενάρει.
«Πρόσεξε θα σκοτωθείς!»
μου φωνάζει ο οδηγός.
«Και τι έγινε που ζεις;»
λέει μέσα μου ο Θεός.
Κι έμεινα αφηρημένη
να κοιτάζω το φανάρι
να μου λέει: « ζωή σημαίνει:
ένα Honda που φρενάρει.»
Γιατί βιάζεται ο Χάρος
να με πάρει στο ταξίδι
αφού ακόμα μπουσουλάω
και δεν πρόφτασα παιχνίδι;
Μα ο ξένος οδηγός,
και τα άψυχα του φρένα,
δεν μπορώ να το πιστέψω
πως νοιαστήκανε για μένα.
Κι έμεινα αφηρημένη
να κοιτάζω το φανάρι
να μου λέει: « ζωή σημαίνει:
ένα Honda που φρενάρει.»
Απ’ τα μάτια μου μπροστά
βιαστικοί διαβάτες τρέχουν.
Δε μου ρίχνουν μια ματιά
σοβαρή δουλειά θα έχουν.
Μα τους αγαπάω όλους,
τι κι αν φαίνονται σαν ξένοι,
αφού όλους τους διαβάτες
μια λεπτή κλωστή μας δένει.
Κι έμεινα αφηρημένη
να κοιτάζω το φανάρι
να μου λέει: «ζωή σημαίνει:
ένα Honda που φρενάρει.»