Penélope [Polish translation]

***

Penelopa,

z torbą z brązowej skóry,

w butach na obcasach

i niedzielnej sukience.

***

Penelopa

siedzi na ławce na peronie

i czeka, machając wachlarzem,

na przyjazd pierwszego pociągu.

***

W miasteczku mówią, że jakiś wędrowiec

zatrzymał jej zegar

pewnego wiosennego popołudnia.

***

„Żegnaj, moja ukochana, nie płacz; wrócę,

nim z wierzb spadną liście...

Myśl o mnie, wrócę dla ciebie...

***

Biedna nieszczęśnica!

Zegar jej dziecięcych lat zatrzymał się

pewnego szarego popołudnia w kwietniu,

gdy odszedł jej ukochany.

…

Zwiądł już

w twym ogrodzie ostatni kwiat,

nie ma już też wierzby przy głównej ulicy

dla Penelopy.

***

Penelopo,

smutne od takiego oczekiwania,

twe oczy zdają się błyszczeć,

jeśli w oddali zagwiżdże pociąg.

***

Penelopa

widzi ludzi przechodzących jeden za drugim,

patrzy na ich twarze, słyszy ich rozmowy;

dla niej są jak lalki.

***

W miasteczku mówią, że wędrowiec powrócił

i napotkał ją na zielonej sosnowej ławce.

***

Zawołał: „Penelopo, wierna ukochana, mój dobry duchu,

przestań tkać marzenia w swej głowie...

Spójrz: to ja, twój ukochany, wróciłem..."

***

Uśmiechnął się do niej

oczami pełnymi wczorajszego dnia;

nie taka była już jego twarz i skóra…

„Ty nie jesteś tym, na którego czekam...”.

***

I została tak,

siedząc na stacji,

z torbą z brązowej skóry,

w bucikach na obcasach.