Χαράζω το φλοιό μέχρι να αιμορραγήσει
Καρφώνω τις πόρτες, φυλακίζομαι
Ζω τα όνειρα μένοντας ξύπνιος μέχρι αργά
Προσεύχομαι στις σκιές κι έτσι περπατώ
Οσο και να λέω ότι παίρνει το χρόνο
Οσο και να γράφω τόσο μαύρο πάνω στο λευκό
Ό,τι και αν κάνω,όπου και αν είμαι
Τίποτα δε σε σβήνει,σε σκέφτομαι
Περνούν οι ημέρες, άδεια αυλάκια
Στη λογική και χωρίς έρωτα
Περνά η τύχη μου, γυρίζουν οι άνεμοι
Μένει η απουσία, πεισματικά
Οσο και να λέω ότι είναι έτσι
Ότι χωρίς να γεράσουμε, δε ξεχνάμε
Ό,τι και αν κάνω,όπου και αν είμαι
Τίποτα δε σε σβήνει,σε σκέφτομαι
Και ακόμα και αν μαθαίνω,δε ξέρω
Γιατί εγώ αιμορραγώ κι όχι εσύ
Δεν υπάρχει μίσος,δεν υπάρχει βασιλιάς
Ούτε Θεός ούτε αλυσίδα, που δε πολεμάμε
Αλλά τι πρέπει,ποια δύναμη
Ποιο όπλο σπάει την αδιαφορία;
Ω,Δεν είναι δίκαιο,είναι κακογραμμένο
Όπως μια προσβολή περισσότερο από μία περιφρόνηση
Και ακόμα και αν μαθαίνω,δε ξέρω
Γιατί εγώ αιμορραγώ κι όχι εσύ