Στην Ανδαλουσία ζούσε μια φορά
δράκος με γαλόνια και λογιών φτερά
ρήμαζε τα σπίτια του φτωχού κοσμάκη
κι έσταζε η καρδιά του πίσσα και φαρμάκι
Παραμύθι, παραμύθι
πού 'ναι τόσο αληθινό
Με πουγκί γεμάτο κι άδεια κεφαλή
διάλεξε για νύφη την μυριόκαλλη
μα η γλυκιά αγάπη, ο λαός το ξέρει
όταν την αρπάζεις γίνεται μαχαίρι
Παραμύθι, παραμύθι
Πού 'ναι τόσο αληθινό
Ξόφλησεν ο δράκος ώρα του καλή
πήρε τον καλό της η μυριόκαλλη
κι ο λαός που ξέρει κι όλα τα νογάει
μόνο της αγάπης τ' άστρο προσκυνάει