Ο φίλος μου και εγώ καθόμαστε στο παγκάκι
κοιτάζουμε τα αστέρια
ακούμε τα νέα που μόλις έφθασαν
λένε πως έχουμε (μας έμειναν)
λίγα χρόνια ακόμα.
Είχαμε παιχνιδάκια και ζούσαμε μ'αυτά
όλα αυτά τα παιχνίδια της ευτυχίας
τα παιχνίδια για ανθρώπους
που επινόησε κάποιος
μόνο λίγα χρόνια πριν, για μας.
Μήπως ξέρεις πόσο θέλω να σε βρω;
μήπως ξέρω τι πρέπει να ξέρω;
αγάπα με όπως δεν μ'έχεις αγαπήσει ποτέ!
Αγάπα με όπως δεν μ'έχεις αγαπήσει ποτέ!
Αγάπα με όπως δεν μ'έχεις αγαπήσει ποτέ!
Ζούμε σ'ένα παραμύθι, υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας, περπατάμε και γιορτάζουμε κάτι γελοία πράγματα
κάτι γελοίες ιστορίες
που επινόησε κάποιος
πριν λίγα χρόνια, για μας.
Οι λέξεις δεν είναι αρκετές-απλά συνηθισμένες λέξεις-
για να με γυρίσουν στη ζωή
δεν είναι αρκετό ένα άγγιγμα
ούτε καν για να ξέρω αν σε έχω
μοναχά μερικά χρόνια για μας.
Αγάπα με όπως δεν μ'έχεις αγαπήσει ποτέ!
Αγάπα με όπως δεν μ'έχεις αγαπήσει ποτέ!
Μεγαλώνει σαν ελπίδα, σα θάλασσα, σα λόγος
σαν κίνημα, σαν αυγή, σαν παιδί, σαν αίμα
σαν επιθυμία μεταξύ μας
μεγαλώνει σαν πόνος
και καταστρέφει τα πάντα μπροστά απ'τα μάτια μας.
Αγάπα με όπως δεν μ'έχεις αγαπήσει ποτέ!
Αγάπα με όπως δεν μ'έχεις αγαπήσει ποτέ!