Поминува без тебе првата зима.
Секоја твоја ситница има судбина.
Збиени луѓе, како гроздови,
низ маглата се влечат како возови.
Тишината некаде кова заговор
и ете доаѓаш од никаде...
Баш кога тагата ќе ја испратам,
во нова прегратка веднаш ќе се вселам.
Да засакам, не се осудувам,
тоа е залудно.
Твоите раце како памук нежни,
се уште памтам кога ќе ми дојдеш в недела.
На мене ќе остарат копнежите
и твоите допири со посвета.
Твоите раце како памук нежни,
се уште памтам кога ќе ми дојдеш в недела.
Поминуваат ноќи, доаѓаат денови,
но ниту еден повеќе со тебе.
Соновите како чамци ги закотвувам,
да не те сонувам, да не се мачам.
Но секогаш ме наоѓа како освета,
таа твоја посвета.
Баш кога тагата ќе ја испратам,
во нова прегратка веднаш ќе се вселам.
Да засакам, не се осудувам,
тоа е залудно.
реф.
...
Поминува без тебе првата зима,
поминува, поминува, поминува...