Μες τη ζωή μας την πεζή ως πότε πια κανείς να ζει
Ως πότε πια κανείς να ζει μες τη ρουτίνα
Τα χρόνια ρίχνουν στα μαλλιά μας την πλατίνα
Και την ψυχή μας γερνάνε σιγά
Έλα να φύγουμε μαζί, ακόμα τ' όνειρό μας ζει
Έλα να φύγουμε προτού κι αυτό πεθάνει
Πριν το κουράγιο η ζωή μάς το μαράνει
Και πρίν να πούμε πως θα 'ναι αργά
Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα
Πάμε να ζήσουμε σε κόσμους μακρινούς
Να βγούμε λίγο απ' της ζωής την καταιγίδα
Και να γνωρίσουμε καινούργιους ουρανούς
Χθες πρωτοαντίκρυσα την πρώτη μου ρυτίδα
Κι υπάρχουν τόσα στη ζωή που δεν τα είδα
Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα
Σε κάποια μέρη που δεν ξέρει ούτε ο νους