Κάποιες σταγόνες, με σκοτάδι, με λερώνουν
κλείνω τα βλέφαρα πως θα τις αποφύγω
και όλα αυτά που κάθε μέρα με σκοτώνουν
απ’ το μυαλό μου κάθε μέρα ξετυλίγω.
Πάλι η βροχή αυτήν την άνοιξη σκοτώνει
και από ζήλεια, ο χειμώνας όλο γελά.
Αυτή η πόλη άλλο γκρίζο δε σηκώνει
και το παλιό της ρούχο, στη φωτιά πετά.
Τρέχω στο δρόμο και η σκόνη που σηκώνω
σκεπάζει πίσω μου ό,τι με κυνηγά
Το κάθε βήμα για καλό μου διορθώνω,
όμως ο χρόνος πάλι ανάποδα μετρά.