Moje serce przebaczyć mi nie może,
Że, wzleciawszy ku tobie w nieba siwe gromady,
Nagle puściłem ciebie, a ty zaczęłaś stapiać się z niebem.
Moje serce ci przebaczyło - leć sam,
Nie znając drogi, nie stoję na skraju...
Ja nie latam sama - spadam, do cienia się zbliżając.
Jest tak niemożliwym, by się nie potknąć,
By nie uciec od wysokości.
(Oboje) możemy się jeszcze zatrzymać:
Jeszcze krok do linii pozostał1.
Moje serce nie może mnie zrozumieć,
Jak samemu mam szukać dalekich gwiazd blasku?
Zrobiło się swobodniej bez ciebie - poczucie pustki.
Moje serce bez wysokości żyć nie może.
Znów wzlatuję w siwe gromady nieba...
Ile będę musiała zmienić jeszcze serc? Ja nie latam sama...
Jest tak niemożliwym, by się nie potknąć,
By nie uciec od wysokości.
(Oboje) możemy się jeszcze zatrzymać:
Jeszcze krok do linii pozostał.
1. chodzi prawdopodobnie o linię ostrzegającą przed skrajem spadku, jak np. na peronach