- Amico, ‘o ssaje ch’è ottómbre? È giovedì,
fatte na passiata p’a campagna.
Mo ce stóngh’io; tiéne chi t’accumpagna…
Iésce… Risciata… Nun t’appucundrì.
Guarda che sóle! Autunno, è cómme fósse
na primmavèra. ‘E ffrónne so’ lucènte.
E ‘ncòpp’ a chélla lòggia – tiéne mènte –
‘e ffrónne vèrde se so’ fatte rósse.
Iésce… cammina… Va.
Mo nun se suda cómme ‘o còre ‘e stà.
‘Nce steva ‘o ppoco ‘e viento e s’è calmato…
Iammo. ‘Nchiuso ccà dinto, amico mio,
te piérde ‘o mmèglio. E cómme si’ ustinato…
Me faje sentì currivo…
Pare…
- ‘Nu muórto? -
- No! Pare ‘nu vivo
ca fa véglia a ‘nu muórto…
Ca sóngh’ io! -