Στο τέλος του τούνελ είναι ένα έντονο φως από αστέρια που τυφλώνουν,
Οι πατούσες αφήνουν ίχνη στα νεκρά φύλλα,
Κάτω από το δέρμα ακόμη χτυπάει ο σφυγμός και πρέπει να ζήσει,
Μπορεί να μην επιστρέψω άλλο, αλλά μπορεί... να μείνω μαζί σου.
Θα σταθώ σαν στάχτη στα χείλη σου,
Θα σταθώ σαν φωτιά στα μάτια σου,
Στα χέρια σου σαν αναπνοή του ανέμου...
Θα σταθώ σαν χιόνι στο γυαλί,
Θα σταθώ σαν άνεμος στην απόσταση,
Θα σταθώ φως για εσένα.
Στο τέλος του τούνελ είναι ένα έντονο φως και το πηγαίνω,
Πηγαίνω στο καμένο γρασίδι, στο λεπτό πάγο.
Μην κλαις, δε φοβάμαι τον πόνο, δεν είναι εδώ.
Μπορεί να μην επιστρέψω άλλο, αλλά μπορεί... να μείνω μαζί σου.
Θα σταθώ σαν στάχτη στα χείλη σου,
Θα σταθώ σαν φωτιά στα μάτια σου,
Στα χέρια σου σαν αναπνοή του ανέμου...
Θα σταθώ σαν χιόνι στο γυαλί,
Θα σταθώ σαν άνεμος στην απόσταση,
Θα σταθώ φως για εσένα.
Θα σταθώ σαν στάχτη στα χείλη σου,
Θα σταθώ σαν φωτιά στα μάτια σου,
Στα χέρια σου σαν αναπνοή του ανέμου...
Θα σταθώ σαν χιόνι στο γυαλί,
Θα σταθώ σαν άνεμος στην απόσταση,
Θα σταθώ φως για εσένα.