Ετούτη η νύχτα δεν έχει Θεό.
Θ'απασφαλίσω και θα εκραγώ.
Ξόδεψα χρόνια κοντά στο γκρεμό.
Μόνο αν πετάξω, νιώθω πως θα σωθώ.
Ετούτη η νύχτα μ'αφήνει στη μέση,
σκάβει πιο μέσα μου για να δραπετεύσει.
Έχει στοιχειώσει χειμώνες στο χρόνο,
έχει αναμνήσεις και γέννες με πόνο.
Μα η καρδιά μου, μες το άτυχο σώμα,
χτυπάει στη βροχή μια κρυφή ηλιαχτίδα.
Μ'ένα της φιλί, με ξυπνάει από το κώμα.
Περπατάω ναυαγός στην πιο ξένη πατρίδα.
Κι όσο ζω, θα ονειρεύομαι ακόμα
μια ελεύθερη ανάσα,
μια δική μου ευκαιρία,
άδικη μου πορεία.
Κι όσο ζω, θα ονειρεύομαι ακόμα.
Ετούτη η νύχτα δεν βρίσκει σφυγμό.
Με πληκτρολόγια με κρατάει ζωντανό,
φυλακισμένο στο χρυσό της θρόνο,
αρρωστημένο για το μάταιο μόνο.
Μα η καρδιά μου, μες το άτυχο σώμα,
κρατάει στη βροχή μια ζεστή κρυψώνα.
Μ'ένα της φιλί, με ξυπνάει από το κώμα.
Περπατάω ναυαγός στης ελπίδας το χώμα.
Κι όσο ζω, θα ονειρεύομαι ακόμα
μια ελεύθερη ανάσα,
μια δική μου ευκαιρία,
άδικη μου πορεία.
Κι όσο ζω, θα ονειρεύομαι ακόμα.