Ξέχασα να ονειρευτώ,
Ενώ πετούσα πέτρες στο φεγγάρι
Με την δύναμη ενός δακρύου.
Ξέχασα να ξυπνήσω,
Με την φωνή των σιωπηλών σου χαδιών.
Θέλαμε να κυνηγήσουμε στο σκοτάδι,
Το φως που ποτέ δεν είδαμε, ποτέ.
Και ξέχασα να αναπνεύσω, σαν ένα υποβρύχιο φιλί
Και ξέχασα να αναπνεύσω, το αίσθημα του να σε αφήνω πίσω.
Δεν υπάρχει αρκετό οξυγόνο,
δεν υπάρχουν λόγια, δεν υπάρχει χρόνος.
Δεν αντέχω άλλο.
Ξεγύμνωσε το δέρμα μου,
Και το φράγμα των χειλιών μου.
Θα ερευνήσω με τα δάχτυλά μου,
Την γεωγραφία της πλάτης σου.
Θέλαμε να σβήσουμε τις αμφιβολίες,
Και να μην μετανιώσουμε ποτέ,ποτέ,ποτέ.
Και ξέχασα να αναπνεύσω, σαν ένα υποβρύχιο φιλί
Και ξέχασα να αναπνεύσω, το αίσθημα του να σε αφήνω πίσω.
Δεν υπάρχει αρκετό οξυγόνο,
δεν υπάρχουν λόγια, δεν υπάρχει χρόνος.
Μόνο μια ελπίδα που θα μας πάρει μακρυά
Γέμισέ με με την επιθυμία να αγαπήσω ξανά
Και ξέχασα να αναπνεύσω, σαν ένα υποβρύχιο φιλί
Και ξέχασα να αναπνεύσω, το αίσθημα του να σε αφήνω πίσω.
Δεν υπάρχει αρκετό οξυγόνο,
δεν υπάρχουν λόγια, δεν υπάρχει χρόνος...
Δεν αντέχω άλλο...
Ξέχασα...Με ξέχασες...