-Πάνε τώρα δυο χρόνια και μια μέρα που ζω χωρίς εκείνον,
Πάνε τώρα δυο χρόνια και μια μέρα που δεν τον έχω ξαναδεί,
Και παρόλο που δεν είμαι ευτυχισμένη, έμαθα να ζω χωρίς την αγάπη του, Μα καθώς τον ξεχνούσα, ξαφνικά μια νύχτα επέστρεψε...
- Ποιος είναι;
- Εγώ.
- Τι ζητάς;
- Εσένα.
- Είναι πια αργά.
- Γιατί;
- Γιατί τώρα είμαι εγώ εκείνη που θέλει να είναι χωρίς εσένα...
Γι αυτό φύγε, ξέχνα το όνομά μου, το πρόσωπο μου, το σπίτι μου,
Και μην ξαναγυρίσεις.
- Ποτέ δε θα μπορέσω να σε καταλάβω.
- Φύγε, ξέχνα τα μάτια μου, τα χέρια μου, τα χείλια μου,
Που δε σε ποθούν πια.
- Λες ψέματα, το ξέρω ήδη...
- Φύγε, ξέχνα πως υπάρχω, πως με γνώρισες,
Και μην εκπλήσσεσαι, ξέχνα τα όλα που εσύ σ' αυτό
Έχεις εμπειρία...
Σε αναζήτηση συγκινήσεων, μια μέρα έφυγα
Για έναν κόσμο των αισθήσεων τον οποίο δε συνάντησα,
Κι όταν ανακάλυψα πως όλα ήταν μια μεγάλη φαντασίωση,
επέστρεψα, Γιατί κατάλαβα πως ήθελα τα πράγματα που έζησα μαζί σου...
- Αντίο...
- Βοήθα με!
- Δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε...
- Σκέψου και 'μένα.
- Αντίο...
- Γιατί;
- Γιατί τώρα είμαι εγώ εκείνη που θέλει να είναι χωρίς εσένα...
Γι αυτό φύγε, ξέχνα το όνομά μου, το πρόσωπο μου, το σπίτι μου,
Και μην ξαναγυρίσεις.
- Ποτέ δε θα μπορέσω να σε καταλάβω.
- Φύγε, ξέχνα τα μάτια μου, τα χέρια μου, τα χείλια μου,
Που δε σε ποθούν πια.
- Λες ψέματα, το ξέρω.
- Φύγε, ξέχνα πως υπάρχω, πως με γνώρισες,
Και μην εκπλήσσεσαι, ξέχνα τα όλα που εσύ σ' αυτό
Έχεις εμπειρία...
Φύγε, λοιπόν, ξέχνα το όνομα, το πρόσωπο, το σπίτι μου
Και μην ξαναγυρίσεις.
- Ποτέ δε θα μπορέσω να σε καταλάβω.
- Φύγε, ξέχνα τα μάτια, τα χέρια, τα χείλια μου.
Δε σε ποθούνε πια.
- Λες ψέματα, το ξέρω.
- Φύγε, ξέχνα πως υπάρχω, πως με γνώρισες,
Και μην εκπλήσσεσαι, ξέχνα τα όλα που εσύ σ' αυτό
Έχεις εμπειρία...
Και μην εκπλήσσεσαι, ξέχνα τα όλα που εσύ σ' αυτό
Έχεις εμπειρία...