Nakarat:
Yukarı, yukarı, yukarı
Tırmandıkça kuyulardan yukarı
Kalkıp gittim içimdeki güneşe
Seslendim; “ol, ol”
Yukarı yukarı yukarı
Tırmandıkça kuyulardan yukarı
Kalkıp gittim içimdeki güneşe
Seslendim; “ol, ol”
Verse 1:
Tek renk, sigaram, dört duvar
Hep boşluk tavanda hep duman
Bana “vazgeç!” dediniz kaç defa
Bu, varoluşla aramdaki tek bağ
Her dokunan kopardı tekrar
Her gecenin sonu bir beddua
Ben sustum konuştu etraf
Dert etmedim ki tutulan söz mü var? Yok
Tüm düşleri yırtıp at
Tüm sokakların adı intikam
Pencereden sarkan zaman gibiydi
Ve yalanla eriyip gitti kar
Her sabah aynada yine aynı korku
Gam beni kurşunlara dizdi boğup
Ama ölüm artık pek yormuyor ki
Tek korkum yaşamak, teslim olup
Ben sandım ki bulut bağladı Ay’a
Dert ayaklarıma bağlı bi’ kaya,
Dayan buna peşinde ok gibi
Sen durduğun an sırtına saplanır hayat
Sök, çıkar şimdi koş yine
Ben neresinden kaçsam yakalar hayat
Hiç “giderim” demedim bu kavgadan cayıp
Canımdan olmadan!
Gittin, yol sormadın ki
Geri dön bu duman beni boğmadan
Bilmem kime derdim derdimi
Bana seslenen bu sayfalar olmadan
“Her şeye rağmen dayan” dedin bana
Üstelik hiç korkmadan
Şimdi tek çarem geri tırmanmak
Daha çok yere yığılıp kalmadan
Nakarat:
Yukarı, yukarı, yukarı
Tırmandıkça kuyulardan yukarı
Kalkıp gittim içimdeki güneşe
Seslendim; “ol, ol”
Yukarı yukarı yukarı
Tırmandıkça kuyulardan yukarı
Kalkıp gittim içimdeki güneşe
Seslendim; “ol, ol”
Verse 2:
Şehir üstüme devrilirken
Huysuzluk sırtıma kök salar yine
Bir ayıp gibi doğarken gün
Aynı çirkin şarkıyı besteler yine
Ama yeminle tüm taşları kır’ıcam
Beni ne kadar dibe tıksalar bile
Yalnız sana seslenen
Şu sayfalarımı yırtıp yaksalar bile
Zaman dar, hadi kanatlan
Kelimeler kilitse müzik anahtar
Korkma başımı yere bırakmam ki
Beni delseler de 7 taraftan
Ona varacaksın neyi ararsan kalk,
Bak sana bağırıyor gökyüzü
Niye görmüyor hiç gözün?
Sadece korkmak dibe bağlıyor herkesi
Biri sormuyor “nerdesin?”
Yürü bekleme yol mu yok gelmesin
Biri sormuyor “nerdesin?”
Ölümün ertesine kaldı gülmek çaresiz
Gelen olmuyor, gelmesin
Her neyse lekesizce yaşa, sen yine de başar
“Ver” deme de koş al sarsa bile başa
Dene, çünkü zaman dursa bile kaçar
Bilen olmuyor, bilmesin
Çöz dilini vazgeçme ne fark eder?
Nerede doğmuş, nerede büyür ki insan?
An gelir ve çark eder
Şavaş bitmez herkes kaybeder;
Kimi vicdanını, kimi aklını
Kimi kaçtı gitti, kimi saklanır
Sen ayakta kal buna katlanıp
Nakarat:
Yukarı, yukarı, yukarı
Tırmandıkça kuyulardan yukarı
Kalkıp gittim içimdeki güneşe
Seslendim; “ol, ol”
Yukarı yukarı yukarı
Tırmandıkça kuyulardan yukarı
Kalkıp gittim içimdeki güneşe
Seslendim; “ol, ol”