Στηριγμένη στην πόρτα του πορνείου
κοιτούσα το βράδυ του Μαΐου να ανάβει,
οι άντρες περνούσαν και εγώ χαμογελούσα
μέχρι που σταμάτησες το άλογο στην πόρτα μου.
«Γυναίκα της Sierra[1], μου δίνεις φωτιά;»
Και εγώ σου είπα:
«Έλα και πάρε την από τα χείλη μου,
θα σου δώσω φωτιά».
Άφησες το άλογό σου και σου έδωσα φωτιά
και ήταν δύο πράσινα αστέρια του Μαΐου
τα μάτια σου για μένα.
Πράσινα μάτια, πράσινα σαν τον βασιλικό.
Πράσινα όπως το πράσινο σιτάρι
και το πράσινο, πράσινο λεμόνι.
Πράσινα μάτια, πράσινα, με τη λάμψη ενός στιλέτου,
που έχουν καρφωθεί στην καρδιά μου.
Για μένα δεν υπάρχουν πλέον ήλιοι, αστέρια ή φεγγάρι,
υπάρχουν μόνο κάτι μάτια που είναι η ζωή μου.
Πράσινα μάτια, πράσινα σαν τον βασιλικό.
Πράσινα όπως το πράσινο σιτάρι
και το πράσινο, πράσινο λεμόνι.
Είδαμε από το δωμάτιο να ξυπνά η ημέρα
και να σημαίνει η αυγή στο Torre la Vela[2].
Άφησες τα χέρια μου όταν ξημέρωνε
και μια γεύση μέντας και κανέλας στο στόμα μου.
«Γυναίκα της Sierra, για να πάρεις ένα φόρεμα
θέλω να σου χαρίσω».
Σου είπα:
«Με έχεις πληρώσει, δεν χρειάζεται να μου δώσεις τίποτα».
Ανέβηκες στο άλογο, έφυγες από μένα
και ποτέ μια νύχτα Μαΐου πιο όμορφη
δεν έχω ζήσει ξανά.
Πράσινα μάτια, πράσινα σαν τον βασιλικό.
Πράσινα όπως το πράσινο σιτάρι
και το πράσινο, πράσινο λεμόνι.
Πράσινα μάτια, πράσινα, με λάμψη ενός στιλέτου,
που έχουν καρφωθεί στην καρδιά μου.
Για μένα δεν υπάρχουν πλέον ήλιοι, αστέρια ή φεγγάρι,
υπάρχουν μόνο κάτι μάτια που είναι η ζωή μου.
Πράσινα μάτια, πράσινα σαν τον βασιλικό.
Πράσινα όπως το πράσινο σιτάρι
και το πράσινο, πράσινο λεμόνι.