sensiz
yüzüme gülüyorsun
gözyaşlarını göremiyorum
bir şeyin değiştiğini fark etmiyorum
her zamankinden farklı
saçını alışılmadık
kadar soğuk taşıyorsun
bakışın katı değil
her şey açıktı benim için
sen her zaman oradaydın benim için
ben iyimserdim
bunun daima süreceğini sandım
bize kalan yalnızca öfke
bu nasıl olabildi?
ben seni kaybettim
birbirimizi kaybettik
nakarat:
sensiz her şey öyle boş
sensiz her şey öyle zor
ama başa çıkabiliyorum
çok güzel hallediyorum
yine de bazen o günleri düşünüyorum
bir zamanlar nasıl birlikte olduğumuzu
bir duvarın önünde duruyorsun
elin neden titriyor
seni korkutanı söyle
ne istediğini bilmiyorum
sadece duvarı yık
bırak tekrar gireyim içine
perdeyi yeniden aç
çünkü yalnız değilsin
bir saat nedir
peki bir gün nedir?
bir saniye ne kadar uzundur
artık sen benim olmadığında?
artık benimle olmadığın
günleri saymıyorum
aniden uzaklaştın
asla geri gelmeyeceksin
nakarat:
sensiz her şey öyle boş
sensiz her şey öyle zor
ama başa çıkabiliyorum
çok güzel hallediyorum
yine de bazen o günleri düşünüyorum
bir zamanlar nasıl birlikte olduğumuzu
yalnızca ikimiz
herşeye hazırdık
özgürdük
yıldızlar gibi parlardık
bulutlar gibi uçardık
birbirimizden uzaklaştık
yalnızca kendimizi aldattık
I wake up in the morning,
things go on as usual.
I get familar with it,
that I cannot bring you back.
nakarat:
sensiz her şey öyle boş
sensiz her şey öyle zor
ama başa çıkabiliyorum
çok güzel hallediyorum
yine de bazen o günleri düşünüyorum
bir zamanlar nasıl birlikte olduğumuzu
yalnızca ikimiz
herşeye hazırdık
özgürdük
yıldızlar gibi parlardık
bulutlar gibi uçardık
birbirimizden uzaklaştık
yalnızca kendimizi aldattık